Bölüm 13

  

  Yalnız kaldıkları her an telefonu açıyorlar. Sanki ne kadar kalabalık olduklarını kendilerine kanıtlamak ister gibi.Korkularıyla başediyor da insan yalnız olduğunu duyumsadığında bundan hızla kaçmak istiyor. Bu kısır döngü böyle sürüp gidiyor.
  Biri masadan kalkıp gidiyor, diğeri gidenin ardından bile bakmadan elini cebine götürüyor. Gözünü kaldırıp ışığa bakmıyor, yansımalara çeviriyor yüzünü. Bazen kafasının içinde yalnız kalıyor bekleyen, ve diğeri geldiğinde de gizli gizli ekrana bakıyor. Bu diğeriyse, bunu fırsat bilip masanın altında tuttuğu sımsıkı avucunu açıyor, dokunuyor, bakıyor.. Telefona. Bakışıyorlar sonra.. Ara ara susup gülüşüyorlar.. Şarj bitene dek.

Oysa;
hani birbiri için her şeyi yapabilecekleri gözlerinden okunan çiftler vardır ya..Güvensizliklerini nasıl ulu orta yaşar, birbirlerine yaslandıklarını ne güzel belli ederler. Bir yere girdiklerinde, sanki biri diğerinin elini bıraksa öteki kapaklanıp yere düşecek gibidir. Kalabalıkta fısıltıyla konuşurlar da sorsan konuştuklarının önemi havaya suya yaklaşmaz.Gülüşürler de ara ara. Başkasına bakıp bakıp şükrederler. Amin. Amin. Bunlar da öyle açılamazlar ki dünyaya, korunmaktan ölüm gelir. Yada biri diğerini yokediverir. İşte o da güç gelene dek...

Bu da din dersinden öğrenilenler: İncil, Korintliler Bölüm 13.

Bu gece sevişin rica ederim!